Artisa, hoe het allemaal begonnen is…

Vaak krijg ik de vraag hoe ik ertoe gekomen ben om Artisa Retreat op te zetten. Het verlangen naar een centrum in Griekenland sluimerde allang in me, zonder dat ik me daarvan bewust was. Terugblikken geeft de illusie van een uitgestippeld pad daar waar het een zoeken in het onbekende was, een meebewegen met de wind die de zeilboot op de plaats van bestemming brengt.

Griekenland

De eerste keer dat ik in Griekenland aankwam in 1982, liftend over land, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Het licht, de zee in alle tinten blauw met de grillige kust, de mensen, het eten en de gastvrijheid, het levensritme. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik trok twee maanden door het land en voelde me thuiskomen. Ja hier zou ik willen wonen….
Ondertussen was ik net gestopt met een slecht bevallende studie psychologie. Dat wat ik niet vond op de uni vond ik wel in dans, mime en stemwerk. Na een intensief selectiejaar kon ik de opleiding tot dansdocent aan de theaterschool in Amsterdam gaan volgen.

Studie en werk

Mijn verdere leven ging als een pendule heen en weer tussen ‘wetenschap’ en creativiteit. Nadat ik een jaar gewerkt had als dansdocente besloot ik alsnog af te studeren in arbeids- en organisatiepsychologie. Het ging me aan het hart dat zoveel mensen een groot deel van hun leven gaven aan werk, waar ze niet gelukkig in werden en waar ze te weinig hun talenten konden ontwikkelen. Zelf had ik op de middelbare school en de eerste studiejaren ervaren hoe deprimerend het kan zijn om dat te doen wat niet bezielend is. Daar wilde ik graag iets in gaan betekenen.
Na mijn masters rolde ik als vanzelf in een bestaan als zelfstandig trainer voor leiders in organisaties en binnen de politie. In het werk kon ik deels mijn bezieling kwijt. Ik voelde vaak de beperkingen vanuit organisaties en vanuit mensen die slechts tot op zekere hoogte wilden deelnemen, maar verplicht ‘op cursus moesten’.

Retreat en vernieuwing

Gelukkig had ik toen al ervaren hoe belangrijk het is om eilanden van ruimte, rust en tijd in te bouwen. Eilanden waarin ik met hele andere dingen bezig kon zijn en zo de voorwaarden kon scheppen om nieuwe dingen te laten ontstaan. Zo ontmoette ik Michael Barnett op een weekend-training, wat uiteindelijk leidde tot twee jaar wonen en werken in Energy world, destijds zijn centrum in Frankrijk. Hij bracht mij in contact met een andere werkelijkheid, waarin er verbondenheid is met alles wat er is en ik vanuit energie, vertrouwen en acceptatie leerde leven.
Naast het werk en het moeder zijn bleef de behoefte om me uit drukken op een creatieve manier bestaan. De dans maakte plaats voor het schilderen.

Verhuizen naar Griekenland

Een aantal jaar later, nadat mijn dochter op eigen benen stond, kon ik die stem, die ik jaren geleden gehoord had volgen om dicht bij de Middellandse zee te gaan wonen. Het werd in eerste instantie Athene. Zonder relatie en zonder baan was dit voor velen een merkwaardige stap. Op werkgebied lagen er weinig kansen. In het begin heb ik me regelmatig afgevraagd wat ik er eigenlijk deed en waar ik mee bezig was. Zeker die eerste maanden alleen in die miljoenenkolos, met een moeizaam zoeken naar zinvol en betaald werk…Iets in mij zei dat ik hier moest zijn. Iedere keer als het vliegtuig op Griekse bodem landde voelde ik me thuiskomen. Met open ramen rijdend in de nacht,  de cicaden horen zingen, geuren opsnuivend van thijm, oregano en trubi, klanken van de Griekse rebetika uit taverna’s met gastvrij eten, de uitbundigheid en de melancholie… en vooral het licht en het natuurlijke dagelijkse ritme.

Ondertussen was ik begonnen met het begeleiden van stilteweken in Griekenland en onderzocht ik de mogelijkheid van het geven van persoonlijke leiderschapstrainingen. Het liefste wilde ik dat samen met iemand doen en een plek creëren van waaruit ik zinvol en inspirerend werk kon doen. Het leidde tot een samenwerking met verschillende mensen, we deden leuke projecten samen maar het werd geen langdurige verbond… we waren of teveel hetzelfde of te weinig afgestemd of degene werkte al met iemand anders samen…

Artisa

Tijdens een stilteweek kwam ik Louise Thoonen tegen. Het klikte. Zij had een droom die mijn verlangen wakker maakte en in een ander perspectief bracht. Zij wilde een schrijvershuis voor wetenschappers opzetten, ik een plek om te leren en te creëren. We besloten onze krachten te bundelen. Behalve voor wetenschap ook ruimte te maken voor de kunsten en persoonlijke /spirituele ontwikkeling. Het was het begin van Artisa. 
Na maanden van zoeken naar een geschikte locatie in een cirkel van 2 uur afstand van Athene bracht het lot ons naar… Archaia Epidavros. In de oudheid centrum van genezing, heling en kunst…. Hoe passend.
Gedurende een jaar troffen we alle voorbereidingen en ontwikkelden we onze eerste programma’s: retraites voor academici, kunstenaars, schrijfweken voor promovendi, sabaticals en een stilteweek. In het najaar van 2011 konden we onze eerste gasten verwelkomen.

Wat voor mij tot nu toe gescheiden werelden waren, het cognitieve/ wetenschappelijke, de kunsten en spiritualiteit werden verenigd in een plek waar het schone, het ware en het goede met elkaar kunnen bestaan en elkaar kunnen inspireren. Een benadering waarbij aandacht is voor binnen en buiten, voor ik en wij, voor lichaam, gevoel, geest en ziel.
Een plek waarin mensen zichzelf mogen zijn met al hun facetten en de voorwaarden aanwezig zijn om vanuit bezieling te creëren, waar geleerd kan worden en het leven gevierd.

In 2013 bleek dat het niet Louise’s lot was om een centrum te runnen. Weer stond ik voor de beslissing om alleen door te gaan of op zoek te gaan naar iets anders. Blijkbaar was dat meant to be… Met het ja zeggen tegen mijn lot is het lot van Artisa voortgezet… En wat ben ik daar dankbaar voor.

Met betrokken trainers, enthousiaste en regelmatig terugkerende gasten en nieuwe deelnemers bouwen we aan een inspirerende community en een vruchtbare plek voor creaties en leerervaringen. Artisa is een plek die voedt – op creatief, sociaal, spiritueel en fysiek niveau.